Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά.
Περνούν οι ώρες θλι6ερές σ’ ένα παλιό ρολόι
κι εγώ τους αναστεναγμούς τους παίζω κομπολόι!
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά.
Εμπάφιασ’ απ’ τα ντέρτια μου
κι απ’ τα πολλά σεκλέτια μου.
Κουράγιο είχα στη ζωή, μα τώρα που σε χάνω,
θα είναι προτιμότερο για μένα να πεθάνω!
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά.
Μουγκρίζω απ’ τις λαβωματιές
κι απ’ τις δικές σου μαχαιριές.
Λα6ωματιές με γέμισες και μ’ έφαγαν οι πόνοι
και στη φωτιά που μ’ έριξες, τίποτα δε με σώνει!
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά.
Τραγούδι: Σταύρος Τζουανάκος, Μαρ. Νίνου,
Βασ. Τσιτσάνης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε 1951
Επανέκδοση 1987 με την Στ. Χασκίλ