Μεσάνυχτα και ξαγρυπνώ
για μια γυναίκα π’ αγαπώ
κι ο πόνος με σπαράζει!
Που να ‘ναι τώρα, που γυρνά,
τα χάδια της σε ποιόν κερνά,
ποιός να την αγκαλιάζει;
Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις!
Εκείνη συλλογίζουμαι
και συ δεν ξημερώνεις.
Γυναίκα δίχως αίσθημα
ήταν μεγάλο έγκλημα
αυτό που μού ‘χεις κάνει!
Μα ‘γώ δεν σε τιμώρησα
κι αν ήταν άλλος, φόνισσα,
θα είχες πια πεθάνει!
Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις!
Εκείνη συλλογίζουμαι
και συ δεν ξημερώνεις.
Μετά από τέτοια προσβολή
άλλη γυναίκα στη ζωή
δεν θέλω ν’ αγαπήσω!
Εδώ σ’ αυτή την ερημιά,
με τον καημό μου συντροφιά,
μονάχος μου θα ζήσω!
Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις!
Εκείνη συλλογίζουμαι
κι εσύ δεν ξημερώνεις.
Τραγούδι: Μαίρη Λίvτα.
Ζεϊμπέκικο.
Hxογραφήθηκε: 1954