Εγώ σου οικονόμαγα
με λάδι και βενζίνη
και μες στην πιάτσα σ’ έβγαζα
ντυμένη στο καντίνι.
Τώρα μου λες επάλιωσα,
να κάτσω στο γκαράζι
κι αν καίγομαι και δέρνομαι,
εσένα δεν σε νοιάζει!

Ρεζέρβα μ’ είχες πάντα
για κάθε σου αβάντα,
Ρεζέρβα μ’ έχεις τώρα
για την κακή την ώρα!

Μοντέλο νέο αγάπησες
κι αρχίζεις να φουλάρεις.
Το γκάζι μην πατάς πολύ,
μην τύχει και τρακάρεις.
Αφού εγώ σ’ αγάπησα,
πάντα θα περιμένω,
να ‘ρθείς με κάποιο λάστιχο
πίσω κλαταρισμένο!

Ρεζέρβα μ’ είχες πάντα
για κάθε σου αβάντα,
Ρεζέρβα μ’ έχεις τώρα
για την κακή την ώρα!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Χτυπάει η καμπάνα σήμερα κι εσύ έχεις τη γιορτή σου
στο σπίτι που μας άφησες μαζί με το παιδί σου.
Θα σε γιορτάσω κι ας πονώ που άλλη ζει μαζί σου.

Χτυπάει καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Το στόλισα το σπίτι μας κι αγόρασα λουλούδια
έβαλα φόρεμα καλό και του παιδιού καινούρια
και στην υγειά σου ήπιαμε κι ακούσαμε τραγούδια.

Χτυπάει η καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Χρόνια πολλά σου ευχόμαστε κι εγώ και το παιδί σου
και να μας βρει όλους καλά του χρόνου η γιορτή σου.
Πάντα σε περιμένουμε μονάχα αυτό θυμήσου.

Χτυπάει η καμπάνα δεν σε ξεχνάω,
άλλη σε χαίρεται κι εγώ πονάω.

Τραγούδι: Πόλυ Πόνου.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Κατηγορούμενο κορμί
χωρίς απολογία!
Από ανθρώπινες καρδιές
έπαθα χίλιες συμφορές
κι ήρθα σ’ απελπισία!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία.
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Εσύ, βρε μοίρα, μου δωσες
τον πιο μεγάλο μπάτσο!
Κι από γυναίκα πονηρή
έπαθα μέσα στη ζωή
το πιο βαρύ στραπάτσο!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία.
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Κατηγορούμενο κορμί,
χωρίς ποτέ να φταίξω!
Μέσα στις τόσες μου πληγές
κλείσανε πόρτες και καρδιές
και μ’ άφησαν απ’ έξω!

‘Έχω πικρό παράπονο
γι’ αυτή την αδικία!
Αθώος και κατάδικος,
την ίδια τιμωρία!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Απόψε πού ‘χω κέφια, κούκλα μου
πες μου τι Ζητάς κι εγώ θα σου το πάρω
Μη μου χαλάς λοιπόν τα γούστα μου
πάνω στο σεβντά σου όλα τα ποντάρω!

‘Όλα χαλάλι σου
μπροστά στα κάλη σου
και στη χρυσή σου την καρδιά!
Σπάστα σατράπισσα
εγώ σ’ αγάπησα
κι εγώ πληρώνω τη ζημιά!

Μάτια μου, γλύκα μου
σκλάβος είμαι στη δική σου ομορφιά!

‘Έλα τσιγγάνα μου
χόρεψε μάνα μου
για σένα παίζουν τα βιολιά!
Τρελό μεράκι μου
και το σακάκι μου
όλα για σένα μια ζαριά.

‘Όλα χαλάλι σου
μπροστά στα κάλη σου
και στη χρυσή σου την καρδιά!
Σπάστα σατράπισσα
εγώ σ αγάπησα
κι εγώ πληρώνω τη ζημιά!

‘Έλα τσιγγάνα μου
χόρεψε μάνα μου
για σένα παίζουν τα βιολιά!
Τρελό μεράκι μου
και το σακάκι μου
όλα για σένα μια ζαριά!
Τραγούδι: Γιώτα Λίδια, Βασ. Τσιτσάνης.
Τσιφτετέλι.
Ηχογραφήθηκε: 1958.

Δεν αγαπώ κανένανε, κανέναν δεν πονάω!
Οι φίλοι μου με ρίξανε, οι εχθροί μου με μισούνε,
οι συγγενείς με βρίζουνε, οι ξένοι μ’ αδικούνε!

Ακόμα και στην κόλαση μονάχος θέλω να ‘μαι.
Δεν θέλω ούτε ν’ αγαπώ, ούτε να μ’ αγαπάνε!

Όσες φορές συμπόνεσα την ξένη δυστυχία,
πληρώθηκα αχάριστα, μου γύρισαν την πλάτη
κι αν δεν τους επρολάβαινα, θα μού ‘βγαζαν το μάτι!

Ακόμα και στην κόλαση μονάχος θέλω να ‘μαι.
Δεν θέλω ούτε ν’ αγαπώ, ούτε να μ’ αγαπάνε!

Και μήπως η αγάπη μου δε μ’ έκανε να κλάψω;
Εγώ την ελυπήθηκα, την πήρα απ’ την ορφάνια
κι εκείνη ποδοπάτησε κι αγάπες και στεφάνια!

Ακόμα και στην κόλαση μονάχος θέλω να ‘μαι.
Δεν θέλω ούτε ν’ αγαπώ, ούτε να μ’ αγαπάνε!

Τραγούδι Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1958

Μες στου Μαρίνου το τσαρδί
χτυπήσανε ένα παιδί.
Το Μανώλη –
Το Μανώλη το ντερβίση
κι ως το βράδυ –
κι ως το βράδυ δεν θα ζήσει

«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»

Για μια γυναίκα, δηλαδή,
πάει το καλύτερο παιδί.
Τρίτη βράδυ –
Τρίτη βράδυ του τη στήσαν
στο σκοτάδι –
στο σκοτάδι τον χτυπήσαν.

«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
Και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»

Σ’ αυτές τις μαύρες τις στιγμές
κλαίνε μπουζούκια και πενιές.
Κλαίει κι η –
κλαίει κι η παρέα όλη
το ντερβίση –
το ντερβίση το Μανώλη.

«Όταν πεθάνω φωτιές ανάψτε
και να με κλάψτε, αχ! και να με κλάψτε!»

Τραγούδι: Πέτρος Αναγνωστάκης.
Ζεϊμπέκικο.
Hxογραφήθηκε: 1957.

Πού θα μείνω απόψε, πού θα μείνω απόψε;
Πού θα μείνω απόψε, πού θα ξημερωθώ;
Δεν έχω μάνα σ’ αυτή την πλάση,
ούτε γυναίκα να μ’ αγκαλιάσει.
Κι όλα τα ‘χω χάσει, κι όλα τα ‘χω χάσει.
Πού θα μείνω απόψε, πού θα ξημερωθώ!

Ποιος θα με πονέσει, ποιός θα με πονέσει;
Ποιος θα με πονέσει, ποιός θα με λυπηθεί;
Κατάρα μαύρη με κυνηγάει
κι ό,τι αγαπήσω, μου το σκορπάει.
Ώσπου να με φάει, ώσπου να με φάει.
Πού θα μείνω απόψε, πού θα ξημερωθώ!

Βράδια πικραμένα, βράδυα πικραμένα.
Βράδια πικραμένα, νύχτες χωρίς αυγή.
Φωλιά δεν έχω, σαν τον σπουργίτι,
γυρνώ στους δρόμους σαν τον αλήτη,
που δεν έχει σπίτι, που δεν έχει σπίτι!
Πού θα μείνω απόψε, πού θα ξημερωθώ;

Τ τραγούδι Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1957.

Ανταριασμένη θάλασσα μοιάζει η καρδιά μ’ απόψε.
Η γυναίκα π’ αγαπούσα με παράτησε,
με τον πιο καλό μου φίλο με απάτησε!

Φίλος και γυναίκα το λάκο μου μού σκάψανε,
με κάψανε – αχ! με κάψανε!

Εμπιστοσύνη είχα τυφλή σ’ αγάπη και φιλία.
Δηλητήριο κι οι δυο τους με ποτίσανε,
την καρδούλα μου στα δύο τη ξεσκίσανε!

Φίλος και γυναίκα το λάκο μου μού σκάψανε,
με κάψανε – αχ! με κάψανε!

Ανταριασμένη θάλασσα ο πόνος μου με πνίγει.
Για γυναίκα και για φίλο θυσιάστηκα,
μα κορόϊδο κι απ’ τους δύο να που πιάστηκα.

Φίλος και γυναίκα το λάκο μου μού σκάψανε,
με κάψανε – αχ! με κάψανε!

Τραγούδι: Kαίτη Γκρέϋ
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1956-57.

Απόψε που μαλώσαμε λιγάκι,
με πήρε το μεράκι, με πήρε το μεράκι.
Μες στην ταβέρνα έτρεξα και γίνηκα χαρμάνι,
με πήρ’ η τρέλα στο κρασί και τώρα ποιός με πιά¬νει!

Εσύ, βρε παλιοκόριτσο, με πήρες στο λαιμό σου.
Πού είσαι, μάνα μου, να ιδείς το γιό σου!

Ποτήρια, πιάτα, όλα τα ‘χω σπάσει!
Κι ο κόσμος θα χαλάσει, κι ο κόσμος θα χαλάσει
Δέκα μου μεροκάματα απόψε θα τα φάω,
όλοι γελούν μ’ εμένανε κι εγώ μ’ όλους γελάω!

Εσύ, βρε παλιοκόριτσο, με πήρες στο λαιμό σου.
Πού είσαι, μάνα μου, να ιδείς το γιό σου!

Ζημιά απόψε έπαθα μεγάλη.
Να ιδώ, πού θα με βγάλει, να ιδώ πού θα με βγά¬λει.
Μ’ έπιασε το παράπονο, τα ρούχα μου ξεσκίζω
και το πρωί θα μ’ έβρουνε στους δρόμους να γυ¬ρίζω.

Εσύ, βρε παλιοκόριτσο, με πήρες στο λαιμό σου.
Που είσαι, μάνα μου, να ιδείς το γιό σου!

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1956-57.

Όνειρα κάναμε μες στη ζωή,
με πάθος κι οι δυο μας αγαπιόμαστε.
Μα μπήκε ο τρίτος ανάμεσά μας,
ενώ την άλλη Κυριακή θα παντρευόμαστε!

Ξημέρωνε η Κυριακή,
χτυπούσαν οι καμπάνες.
Είχα μαυρίλα στην ψυχή
κι έβγαλ’ απόφαση σκληρή,
απόφαση σκληρή να κλάψουνε δυο μάνες!

Τη σκότωσα και τώρα πια
δεν περιμένω χάρη.
Ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει!

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ,
στη σκέψη πως τη χάνω!
‘Όλα μπροστά μου είχαν σβηστεί,
τα λογικά μου είχαν χαθεί
και εγκλημάτησα στο πάθος μου απάνω!

Για πάντα πια στη φυλακή
δεν περιμένω χάρη.
Ούτε κι εγώ την κέρδισα,
ούτ’ άλλος θα την πάρει!

Αντί στεφάνια και χαρές
το χέρι μου απλώνω!
Με αίμα το ‘βαψα, γι’ αυτό
το έγκλημά μου το φριχτό
στα μαύρα σίδερα για πάντα θα πληρώνω!

Για πάντα μες στη φυλακή
με συντροφιά τον πόνο!
Το έγκλημά μου το βαρύ
για πάντα θα πληρώνω!
Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1956-57.